کتاب مجالس سبعه به معنی هفت خطابه است که، یکی از آثار منثور مولانا جلال‌الدین محمد بلخی رومی، و مجموعهٔ مواعظ و مجالس مولانا یعنی سخنانی است که به وجه اندرز و به‌طریق تذکیر بر سر منبر بیان کرده است.

مولوی در مجالس سبعه به شیوه خطیبان عمل کرده، در آغاز کلام، آیات از قرآن را آورده و سپس ضمن شرح و تفسیر آن آیه، حدیثی از محمد را بیان کرده و آن را با شعر و قصه پرورانده است. شباهت چشم‌گیری که بین اسلوب مثنوی با شیوه بیان مجالس سبعه هست، نشانهٔ بارزی از وجود عناصر بلاغت منبری در مثنوی مولاناست.